Denne siden er korrekturlest
§ 50. Som nål (§ 44, b) vert dei hokjøningane brigde, som i peikl. eint. ende på ein meðlyð (t. d. grein) og desutan einstava hokjøninga, som ende på ein sjølvlyð og ikkje får lyðbrigde i fl. (t. d. bru), undtakand:
- Alle hokjøninga på ing. Desse har i fl. a (ane) t. d. lokking, fl. lokkinga. I eintal får dei j etter gen sosnart de kjem ein sjølvlyð, men i fl. ikkje.
- Følgjande hokjønninga får au i fl. a (ane). Då er mange av
desse mønsterrette i store deile av lande, og ende soleiðs i
fl. på e (ene). Desse siðste får ei stjerne veð seg.
åðr* (bloðåðr) gjyger* lever* sild* år* (på båt) gjymber mer* sen (ɔ: sene) brik heið* mjøðn* skjel* (skjelja) eg* helg myr sneis* elv herð møy* spik eng (er au kjønl.) hes (fl. hesja) næver* svil hind reim sæter erm kleiv* rem* vik* flis* klyv (fl. klyvja) rip* øks* gjeil kvern røyr* øy grind lein* røys* øyr* el eller il (fl. ilja) - Følgjande hokjøninga, som i fl. får endebrigde er og lent
lyðbrigde (§8), forsovidt dei har harð rotsjølvlyð (§ 2). Her vert
er(r) uttalt i dei fleste målførom. I fl. vert ein endande g og k
aldri til gj og kj, men i eint. vert de gj og kj, sosnart de
kjem ein sjølvlyð etter. Siðehøve fl. har ikkje lyðbrigde, t. d.
bok, bokja, bokjen, bøker, bokom. (Om * sjå § 50, 2).
and gloð* lus slå bok greip (og: greipa) mus strand bot gro* nat tan bråk* grop rand (ɔ: strek) tå brok hand rå (på båt) tåg ert hov (§ 48, 4) råk to (ɔ: flå) flå klo ro* (skruveskjive) mor* floð* (regnskur) krå rot gås ku skåk gjeit låg skrå*.
