Side:Norsk mållære.djvu/33

|-- |rowspan="2"|tel-je||eint. tel-e (r) el. tel||rowspan="2"|tal-te||rowspan="2"|talt |-- |fleirt. tel-e |-- |rowspan="2"|dølje (§ 4)||eint. døl-e (r) døl||rowspan="2"|døl-te (el. dul-te)||rowspan="2"|døl-t (dul-t) |-- |fleirt. døl-e |-- |rowspan="2"|døm-e||eint. døm-e (r)||rowspan="2"|døm-te||rowspan="2"|døm-t |-- |fleirt. døm-e |-- |colspan="4"|3. Lyðsprangorð^[1] (§§ 83. 84,3. 85,3. 86,3, og 100, 2). |-- |spring-e||spring|||sprang||sprungje |}

Om dei osamensette formene.

§ 83. Tingmåten i notiðen (§ 74, 1) er eaten lik roten, eller au har han brigde a eller e.

1. Lik roten er han i dei fleste av dei orðom, som har ei sjølvlyðendande rot, t. d.: å få, å tru, å flå; men: å døy-e.
2. Brigde a har han i orð, som har a, e eller o tilrotsjølvlyð, og som desutan har berre ein meðlyð millom endebrigde og rotsjølvlyðen, og denne siðste likevel har støt og breið uttale, (ɔ: e mesta lik æ, o mesta lik å). T. d. drepa, tala, koma, mona, bera, svara.

Merkn. 1. Dei målføra, som ikkje uttale endebrigde a tyðelegt, kan til dagleg bruk ha de merkje, at han skal vera i alle dei verkeorðom, som har sjølvlyðtiljamning. Dette vil vera eit goðt merkje norðan fjelle, men au for ein deil sunnanfjels, t. d. lesa, baka, vega, veva, skava, skaka, grava, draga, gala, mala, stela, leka, vera, skjera, sova o. sb. (Veð sjølvlyðtiljamningjen vert desse til: låså, båkå, våga, våvå, skåvå o. s. b.

Merkn. 2. Til deim, som har a i tingmåten, hrøyre au nokre orð, som vanleg før fans skrevne með i eller u (y) i roten, men som etter § 3 og 4 her vert skrevne mes e og o (ø), og soleiðs kjem in under ovannemnte regel, t. d. veta, leva, lena, mona, skjepa o. s. b. (Vanleg før skrevne: vita, liva, lina, muna, skipa). Slike har au sjølvlyðtiljamning, t. d. våtå, låvå, låna, måna, skjåpå osb.

1. Alle dei orða, som vert brigde som telje og dølje, fins opnemnte at-i bokjen samen með lyðsprangorðom og mønsterlausingom (§ 100).