følgja (mothøve), men siðehøve i andre tilfelle, t, d. han gjek etter vatsbøttom (ɔ: han henta, vatsbøttone).
§ 99. Til og millom styre siðehøve og i nokre tilfelle eigjehøve. I gameltiðen styrte dei båðe tvo eigjehøve, og ænno gjer dei de ofte i peiklaus form, t. d.: til havs, til skogs.; manna millom (manna er gamelt eigjehøve i fleirtal). Men i utpeika form og ofte elles au styre dei siðehøve; t. d. dei strauk til båtom. Eg sat millom kvinfolkom. Eg for millom skjerom (ogso: skjermillom).
Merkn. Høveorða vert ofte samensette með andre småorð. I de tilfelle styre dei de høve, som dei gjer, når dei står åleine. T. d. atmeð. bortåt, framom, utom, o. s. b.
§ 100. Lyðsprangorða er de 200 av på lag, av dei, som brigdes som dølje og telje, ein 50, og av dei meire eller, minre mønsterlause ogso 50 på lag. Desse 300 fins nedanfor, skjepa etter bokstavreiðen. Først står 15 mønsterorð með kvart sit nomer, deretter alle dei 300, og siðst mønsterlausingane på nyt lag.
Vil ein veta merkjeformene (§ 79) hjå eit av desse orðom, leite han op orðe blandt dei 300. Tale, som står atmeð, vise at-ende til de mønsterorðe, som har same tale, og segje, at vedkomande orðe har dei same sjølvlyðane i merkjeformom, som mønsterorðe har. Ein 0 tyðe, at orðe er mønsterlausing og soleiðs fins blandt desse. A, te, eller de atmeð tyðe, at orðe au kan vera a-orð, te-orð eller de-orð (§ 81), mdl. tyðe motdeillaust (§ 17). Står ei stjerne atmeð, tyðe ho, at de fins eit eller fleire orð til, som i tingmåten heite likeins, men har anna tyðning og ikkje er lyðsprangorð. Ein tyðnað av orðe stend her atmeð.
