§ 7. Dei bokstavane i eit orð, som altið høyre
orðe til, kalle vi rota; dei derimot, som både kan vera
og ikkje vera, heite endebrigde eller berre brigde,
t. d. hopp-e, hopp-ande; hest-a, hest-ens; goð-e, al-t o. s. b.
§ 8. Veð lent lyðbrigde meine vi ombrøyte ifrå ein harð sjølvlyð til den tilsvarande lenne:
| a | til | e | take, tek, |
| å | — | æ | slå, slæ, |
| o | — | ø | stor, større, |
| u | — | y | mus, myser, |
| au | — | øy | dauðe, døye. |
Merkn. I dei målførom, der lyðsamensetningja: jo og ju fins, vert desse til y, t. d. rjuke, ryk; brjote, bryt.
§ 9. Harðt lyðbrigde kalle vi de, når a vert til o, t. d. barn, born (§ 55).
§ 10. Når sjølvlyðen likesom spring frå den eine til den andre utan å følgje reglom i §§ 8 og 9, heite de lyðsprang, t. d. finne, fan, funne.
§11. Orða i måle vert deilte i 10 slag, og namna på desse er: tingorð, skapnðoorð, kjønsorð, varorð, talorð, verkeorð, omstandsorð, høveorð, bindeorð, ut-ropsorð.
§ 12. Tingorða er orð, som nemne namne på eit menne eller ein ting eller på noko, som vert tenkt som ting, t. d. prest, stol, dugleike.
Merkn. Tingorða er 3 slag:
| 1. | Sernamn er namn på ting, som de fins berre ein utav. Menneskjenamn vert au meðrekna til desse, t. d. Guð, Noreg, London; Olav, Guðveig. |
| 2. | Samnamn er namn på ting, som de er fleire utav, t. d. hus, prest, skomaker. |
| 3. | Tankenamn er namn på tenkte ting, enten ei verksemd, eit tilstand eller ein skipnað, t. d . sauming, somn, klokskap. |
