§ 13. Skapnaðorða er orð, som nemne eit kjennemerkje
på eit menne eller ein ting, t. d. stor man,
smal veit. Skapnaðoroð er enten ækte eller oækte.
Ækte er dei, som ophavleg er skapnaðorð, t. d. stor,
feit, grøn; oækte er dei, som eigjentleg er verkeorð,
men som vert tenkte og bruka som skapnaðorð, t. d. ein
flogjen fugl (§ 64, 2), ein dansande kalv (§ 64, 4).
§ 14. Kjønsorða er eit slag små lettonande orð, som syne os, kva kjøn tingorðe har, og som enten tene til å peike ut ein eller fleire ting av same slagje eller au til å syne os, at tingen (el. tingane) ikkje har eit slikt utpeik. I første tilfelle heite kjønsorðe de utpeikande, i de andre tilfelle de peiklause.
Merkn. Tingmåtemerkje: å (§ 74, 1,) kalle some tingmåtekjønsord.
§ 15. Varorða er orð, som stend istaðen for namne på menne eller ting, t. d. eg, din, kven? Både i brigde og tyðning og bruk nærme nokre seg til skapnaðorð eller talorð, t. d. nokon, al, denne o. s. b.
§ 16. Talorða er orð, som vi bruke til å telje með; t. d. ein, tvo, tri; første andre, trije.
§ 17. Verkeorða vert bruka til å segje ut ei verksemd, t. d. drikke, danse.
Merkn. 1. Dei verkeorða, som kan late verksemda si gå ut over ein motdeil (§ 28), kalle vi motdeilhavande verkeorð, t. d. smeðen gjer kniva. Dei, som ikkje kan ha nokon motdeil, heite motdeillause verkeorð, t. d. eg spring.
Nokre verkeorð kan vera både motdeilhavande og motdeillause, t. d. eg syng ein song, eg syng.
Merkn. 2. Nokre verkeorð er so inhaldslause, at dei som oftast ikkje kan vera omsegndeil (§ 23 og merkn. 1) åleine, men tene berre til å knyte samen með hovuðdeilen dei orða, som eigjentleg inneheld omsegna. Desse verkeorða kalle vi hjelpeverkeorð. Slike er: vera, verte, (bli), bi, heite, kallas, ville, skulle, måtte, knnne og (deilvis) ha (§ 80).
