Shl. Kun i Talemaaden: Da gjekk meg or Gje’e ɔ: det gik mig af Tanker, jeg glemte det. I Nhl. hedder det: Da gjekk mæg or-gjites. Jf. det Ørkedalske: te Gjetes (ɔ: tilpas). G. N. geð, Sind.
Gjedd (Jedd), m. Smaatorsk. Namd.
Gjedda, f. Gjedde (Fisk). Ag. Stift.
gjedda, adj. om Træer: fortørret, med tørre, haarde og afstumpede Kviste. Nordre Berg. (Jf. Gadd).
Gjeddefura, f. fortørrede Fyrretræer.
gjedna, s. gjerne. — gjeen, s. gjengjen.
gjegn, adj. bekvem, beleilig. Tell. Kun i neutr. gjegnt, gjegnaste. (Isl. gegn, bekvem).
gjegna, v. n. (e—de), passe, sømme, gaae godt an. Nhl. Han snakka ’kje meir helle so gjegna kann. Datta kann ikje gjegna (dette kan ikke gaae an).
gjegna, v. a. (e—de), gjenne, vende, drive tilbage, sætte sig imod. Tell. Jf. bægja, venda, møta. Af et forældet Ord: gagn el. gjegn ɔ: imod.
gjegnorig (for -ordig), adj. tilbøielig til at sige imod eller at gjendrive Andres Paastande. Tell.
gjegnt, s. gjegn.
Gjegnveg, m. Gjenvei. (Stavanger).
Gjeil, f. (Fl. Gjeila, r), 1) et smalt Rum imellem to Huse. Indresogn, Valdres. Ellers Smog, Smette, Krop. (Isl. geil). — 2) en Gyde, en Vei med Gjærde paa begge Sider (især fra Fæhusene til Udmarken). Næsten alm. Ord; i Ørk. Gjil; jf. Gota, Gutu. I Hall. skal Gjeil ogsaa betegne en lang Aabning i Skoven eller en skovløs Strimmel, hvor et Jordskred har gaaet. Jf. Gil, n. — 3) paa et Vod (Not): et Par Touge, som ved den ene Ende ere fæstede i Voddets Hjørner, og ved den anden i Trækketouget, saa at de tilsammen danne en spids Vinkel. Kun i Fleertal (Gjeilanne). B. Stift. — Hertil Gjeiltog (aab. o), n. Toug som kan bruges til Gjeiler.
Gjeim, m. stærk Damp eller Lugt. Sogn.
Gjeip, m. Griin, sure Miner.
gjeipa, v. n. (a—a), 1) vrænge Munden, gjøre Grimaser. Sv. gipa. Jf. gleipa). 2) vise Harme og Bedrøvelse, flæbe, skyde Læberne ned; mest om Børn.
Gjeir, m. Makrelens Yngel, den mindste Makrel som fanges i Garn. Nordre Berg. Lister. Ellers: Pir og Spir.
Gjeis, m. en stærk eller ubehagelig Damp; ogsaa Kvalme, opstigende Vædsker fra Maven. B. Stift. Jf. Gjøys.
gjeisa, v. n. dampe; ogsaa ræbe.
Gjeiskor (Gjeit-skor?), m. Dueurt (Epilobium angustifolium). Sogn, Buskerud og fl. Ogsaa: Gjeisko (Tell.), Gjeiske, f. (Sdm.). Ellers: Mjeltegras (Sdm.), Raubu (Ørk.), Eldmerkje (Østd.). Jf. Føyk.
Gjeisp, m. Gaben (uvilkaarlig).
gjeispa, v. n. (a—a), gabe uvilkaarligt, trække Veiret med en stærk Gaben, f. Ex. naar man er træt og søvnig. Altsaa ligt Isl. geispa, og forskjelligt fra Dansk gispe.
Gjeit, f. en Gjed. (G. N. geit). Fleertal har Halvlyd, altsaa Gjeit’er (Gjeit’e; Gjeit’ar, Gjeit’), ligt G. N. geitr. I Sammensætning deels Gjeita, deels Gjeite; saaledes: Gjeitahꜳr, n. Gjedehaar. Gjeitafar, n. Spor efter Gjeder. Gjeitarꜳs, s. Rꜳs. Gjeitemjelk, f. Gjedemælk (ligesaa Gjeiterjome, Gjeitesmør, Gjeit-ost). Gjeiteslag, n. Race af Gjeder. Gjeitskinn, n. Gjedeskind.
Gjeita, f. den yderste Ved i Naaletræerne; Blaaveden nærmest ved Barken. (Modsat Adel, Malm). Temmelig alm. I Ørk. Yta.
gjeita, adj. om Uld: haard, stiv, som har nogen Lighed med Gjedehaar. Sdm. Gbr. og fl. I Gbr. gjeite, som forudsætter masc. gjeiten.
Gjeiterams, m. Lilie-Konval (Plante). Tell. I Ag. Stift skal det ogsaa betegne en anden Plante: Dueurt (Epilobium).
Gjeitesimbr, f. hvid Anemone (Plante). Sdm. og fl. S. Kvitsymra.
Gjeit-fe, n. Dyr af Gjedeslægten (Buk, Gjed, Kid). Nogle Steder Gjeitskryter (urigtig Form).
gjeithalsa, adj. om Heste, hvis Hals er overalt lige tyk (ligesom Gjedernes).
Gjeitklaup, f. 1) Gjedeklov; 2) Bukkeblade (Menyanthes). Ndm.
Gjeitkvann, f. Skov-Angelik (Angelica sylvestris). Nhl. I Sogn Gjeitaul, m. nogle Steder: Gjeitejol. Ellers: Jol, Sløkje, Skvetta og fl.
Gjeitsleip, m. en Snegl. Ørk.
gjeit-øygd, adj. lig Gjeden i Øinene.
gjeivla, v. n. gumle, tygge langsomt og med Møie.
Gjekk, s. Gikk. — Gjel, s. Gil, n.
Gjeld, n. Præstegjeld. Mest paa Oplandene. Ellers Kall.
Gjeld, f. Gjeld, ubetalte Udgifter. I Hard. og Voss Gjøld. Jf. Skuld. — Det gamle gjelda el. gjalda, at betale, synes nu at være ganske tabt.
gjeld, adj. gold. (G. N. geldr). Bru-
