øyrelaus, adj. 1) øreløs. 2) bedøvet, døv af Støi eller Skraal.
Øyrerot, f. den inderste Deel af Øret.
Øyreskjæl, f. Øreskjæl, stor Kammusling (Pecten maximus). Kaldes ogsaa Kjeringøyra, og skal paa nogle Steder hedde Harpeskjæl.
Øyresnipen (aab. i), m. Ørelæp.
Øyrestav, m. en høi Stav i et Trækar, forsynet med Hank i Enden. I Sdm. hedder det Ørnestav (for Øyrnastav).
Øyrestyng, m. Ørestikker, et Slags store Insekter; s. Styng. I Sogn hedder det Øyrnastyng.
Øyretot (aab. o), n. Susen for Ørene. N. Berg. Ellers Øyresus, og fl.
Øyreverk, m. Smerte i Ørene.
Øyring (Øring), f. Grundens Udhuling eller Opskylling; s. øyra.
Øyrnasaur, m. Ørevox. Hard. (Jf. Formerne Øyrnahꜳr, Øyrnastyng).
Øyrnebein, n. det store Been bagved Gjællerne i Fiskene; Tværbenet imellem Nakken og Struben. I Sdm. Ørnebein. (Ligt Ørnestav).
øys, øser; see ausa.
Øystra, f. en stor Øse, en Skaal til at øse med. N. Berg. (sjelden); tildeels Øystr og Austr; i Ørk. Øster.
Øytla, s. Øydsla. — øytt, s. øyde.
Øyværing, m. Øeboer. (Modsat Fjorværing). Helgeland.
