De vart eit Bel, inna me toko te danse. Dur
sprækaste Dansaren tok Bru’e som ette Skikki skulde
vera den fysste. Brugomen skulde no fysst ha dansa
me Bru’nn, men han kunna inki, aa so fekk han are
te danse for se. So skulde dei danse tryaa Dansa me
hena kor, alle dei sprækaste Dansaradn. De heltst ei
Ti. Rett som de va, vart Bru’e burte, aa e da me
forgrunig, kor ho bar aav. Men trast derette kom de
ei Kjering inn ette Brugome. E gikk ette, men dei
saago ’ki me. Dei gingo upp i eit Loft, men som dei
voro innkomne, læste dei att for se. E stillte me uppaa
Re’adn[1] aa saag inn igiøno Lyklehole; der fekk e sjaa,
at Reidna[2] vart taahatt, aa dei flette ho uppatt.
Brugomen tok Hetta aa sette den ne paa Huvu henna,
se’a kom de ei Kjering aa stellte so fint paa ho, som
ho skulde vera. Ho spurde Brngomen: „keim set du
ho paa for?“ „For me sjøl,“ sa’e han; se’a stellte
dei ho berre me Slør aa Stell. Daa de va taagjort,
tok Bru’e upp ein Brennevinsbutill or Kistunn sina
aa skjekkte fysst Manne sino; se’a vart han kalla Mann
aa hona Kjering; gav so alle som voro i Lofte. Daa
e skynte, at dei vilde utatt, sprang e ne’att so dei inki
saago me. Derme gikk Bru’e fyri i rette Bryllaupsstugo,
skjekkte so fysst Verfar sino; han tok Glase i
Haande aa ykste hena te Lykke me Hettunn aa ba ho
vera vælkomin aat sitt Hus. So skjekkte ho Vermor
sina, aa hona gjorde samaleise, som Mannen hadde
gjort; gikk so Bru’e i Dansarstugo aa skjekkte alle som
Side:Segner fraa Bygdom I.djvu/137
Denne siden er ikke korrekturlest
77
