Uppi Klæbberbergje, som du veit e beint ogofor Glombakka,
budde de fere lengje si’a ein gamall Jutul, aa
paa Glombakka va ein ung aa staut Hulderkall. No
vart baae dessa tvaa huga paa Dotter aat Kvanndalsbøygje[1];
ho va baade sin aa fager, aa da Jutulen
skynte, at ho likte bære Hulderkallen, so vart han sinna
aa tok te kasta paa Garden hass; men han va nok
laag te sikte, for han raakte ikkje me di tri fysste
Steinom, aa so hadde han ikkje Magt te kaste fleire.
I gamle Daagaa budde de paa Vaagaa ei gjæv
gamal Riddarslekt som heitte Gjæslingarne. Dessa
Riddarne hadde budt Son ette Far i lang Ti paa
Sandbu. De va ein taa døm som heitte Ivar. Han
hadde lengje helde paa aa kranglast me ein Riddar fraa
Valdres um eit Fiskevatn aa ein Dal som heiter Himdalen.
Valdresen gjorde Sandburiddare all den Ska’en
han kunna komaa te me. No hadde Sandburiddaren
ei Dotter, som Valdresen hadde faatt Hug te. Denna
Gjenta va so reint ska’vakker, at ho kallast Skaarvangssole,
aa de va ette ein Gard, som Sandburiddaren
aatte lengst uppi ein Krok taa Vaagaa. Han likte
inkje denna Friingje aat Valdresriddare, men Gjenta
dessmeir. Da Valdresen kom aa ba um henna sjaa
Riddare, sa’e Sandbu’en, at de skulde alder ske me hass
Vili. Friaren laut da gaa; men han lovaa de, at
Sandbu’en skulde komaa te aa angre de.
- ↑ Dativ av Kvanndalsbøygen.
