sette dei aat Hurdabakhøle o meinte, dei skulde ta Medelen hass; men de va ’ki stort dei fingo fat i. De va no alti noko førgylte Sylvstaup o Sylvkanno, Sulgjo o Belto, Sylkihøgjende[1] o sleke Ting; men inni te sjølvo Medele va de ’ki Raa o koma; Ljøse sløkkna i Lykto, o dei skulde ogso støytt imot noko Jødngrinda, som ’ki gingo upp. Men taa di, som dei fønno, ska de enno finnast att ender o einkort Stykki heime paa Gardo. Dei hadde daa vissa meint, dei skulde fønne Pe’ingskrine i Hydale; men der leitte dei reint te inkis. Ein Halling kom skraklandis hin Vaaren o fann de. – Daa laag de i ein Bekkjebradd; Jorde va utrønt[2] ifraa di, so de laag reint bert.
Den Domen, som Hurdabaken hadde utsagt over Moraradn si i sidste Andetako, ska ogso ha heppa ette. De ha ra’e si’a vøre eingon i Ættenn aat dei Menno, som ’ki ha vore skjele rettig.
Hurdabaken ha daa heldan ikki faatt søve i Ro i Gravenn seno. Mangein ha vore sta vilja mana han uppatt o faa han te segja se, kor han har Medelen sin, o kost ein skulde faa Tak i den. Men de ha alder gange vel. De va nokre go’e Manara, som samlaga se paa o freiste de, dei kunna. Dei stelte se paa Grave hass ein Kveld o toko te mana alle i ei Gaang. Daa dei hadde lese upp vel de Hælve taa Bøno si, tok Jorde te skjølve, heile Fjelle sto o gidda, o de gikk ein førfærdele Dør lengst igjeno Dalen. Si’a tok de te kvine, o snykte o unke se o bera se so syndele illt rund um-
