de bere Brulaatta o Huldralaatta; men dei som fine voro, so vist alder nokon faar høyre dei sleki meir. Men daa trilla Taaridn neover Kjakadn hass Andris. O daa løto dei taka Fela taa hono o leggje ho burti eit Skaapkast; men endaa let ho sjølvo se ei Stund. Dei syntist de vart so rart ikringo dei, ner han tok te soleine, difør toko dei Fela taa hono. De segjest, at ner han sat soleine ve ættre Bordsendin o let um Natte, tok Sylvstaupe fullt me Brennevin paa fremste Bordsenda te o røre se o dro se sagte burtigjeno Borde, te de kom radt burtaat hono. Paa ein Gard hadde Spjelde uppi Peispipunn sett se fast, so ingin kunna faa rikka de. Paa dessa Garde vart de eit Bryllaup o han Andris Spelemann va der o let. Daa de lei te i Graalysingenn are Bryllaupsnatte, o meste Følke hadde lægra se, o bere noko Kara sat att inne, vilde ’ki han Andris slutte laate; men ner han va komin aat Enda paa eine Laatte, tok han att ein an, som va endaa finar, o so heldt han paa. Rett som de va, tok Spjelde uppi Pipunn te o danse upp o att ette Laatte. De for me di, at de hadde vørte laust att. Men daa vørto Følke hælvrædde, dei syntist detta va sæmble[1] o toko Fela taa hono.
- ↑ „fæmble“ er det, som seter Grysk eller Rædsla i Folk. „Han er fæmble“ d. e. han er fæl aa sjaa til, so at han setter Kvekk i Folk; dei segja ogso med sama Meiningi, „de fulgi hono ei Fælke;“ i Hallingdal: „de følgi ill Kome me hono.“ Jf. gamaln. felmta og felmsfull.
