sama Natte ovate over Aase’ggi; han vilde austover
aat Dølo[1] aa handle Fe. Han saag den store Varmin, som Engelsmennadn hadde gjort upp ne i Dale, aa han undrast paa ko detta skulde ty’e. Han visste heldan inki, kor han skulde faa se Hus, aa so gikk han beint ne te desse Støyparo aa gav se te aa staa aa glana aa sjaa paa dei. Engelsmennadn meinte, at han vilde stela Kønst aa bo’o han gaa sin Veg, men han skynte inki, ko dei sa’e, aa so sto han like radt. Men daa vorto dei sinna, aa rende paa han aa rivo taa hono Pe’ingskreppa, som han hadde paa Ekslo, aa kasta ho i Sinne lykt ne’i den kokandis Malmen. Hallingen tok Sprange, aa Engelsmennadn støypte, aa de rann godt. Klukka vart makalaust sin aa klingandis i Ljø’e. Men Hallingen fekk daa bitala Tjuvrie. Likevæl segja dei, at den nye Klukka ikki vart skile so go som den gamle va, men ho skjemme no ’ki Makin sin der ho heng. Nær de e Messe ve Slidre, kunne dei høyre Klukkudn over alle trjaa Sokne. Paa Vestaase staar de skile upp aa Aaseggenn i høgre Vegabradde, nær ein gaar paa Stølen, ein stor Stein som dei kalle Bustein. Kor Gaang denna Steinen høyre Slidreklukkudn, snur han se rundt ei Gaang. Detta e no ’ki noko underle anna ell før Smaaguto, som inki koma i Hug, at Steinen alder høyre Klukkudn, men meir underle e de, at de ha hendt, at Klukkudn ha sønge, so alle ha kunna skynt, ko dei ha sagt. Langt aust unde Fjello austa i Aase e de too Garda Beito aa Skjel. Nær Folke her skulde te Kyrkje um Joledagen, løto dei reise
- ↑ Gudbrandsdølom.
