Anisja. Eg hev lagt nokre klutar over det.
Det er ingen som kan høyra det. Er han so ferdig?
Matrøna. Han vil ikkje!
Anisja (rasande). Vil han ikkje! (spring ned av troppi). Han vil helder verta uppeten av loppor og lus i slaveriet, vil han?! Eg gjeng og melder han til vaktmannen i denne kveld. Ein skal daa so gaa til grunne korso. Eg fortel han alt saman.
Nikita (rædd). Kva vil du fortelja?
Anisja. Kva eg vil fortelja? Altihop, som det er. Kven var det som tok pengarne? Du! Og kven var det som gav gifti? Eg! Men du visste det, du visste det! Du var i samlag med meg.
Matrøna. Ti still med deg. Og du, kjære Nikita, slaa deg no ikkje vrang. Kva skal ein gjera? Du lyt og hjelpa til. Naa, gakk so, sonen min!
Anisja. Sjaa paa den skalke-Per! Han vil ikkje! Hædt meg hev du, og trakka meg nedi lorten; men no er det slutt. Du hev ride lenge nok paa meg, no er det min tur. Gjer so kva du er beden,elder du kan lita paa, at eg.... Naa, der hev du spaden. Skund deg!
Nikita. Aa, lat oss no vera kvitt dette ulevenet. (tek spaden kvidande). Naar eg ikkje vil, so vil eg ikkje.
Anisja. So du vil ikkje? (skrik av full hals). Hjelp! hjelp!
