Anisja. Men han daa?
Matrøna. Aa, han vart so skræmeleg rædd. Men so tok du no og væl hardt paa han. Lat han no skytte seg sjølv og koma seg i ro. Vaarherre vere med han! Eg skal nok greia det aaleine. Set no lykti der. Eg ser nok. (kjem avsyne i kjellaren).
Anisja. (ser etter Nikita). Naa! fekk du so ulysta deg? Du var kaut nok fyrr; men vent berre! No fær du læra elsken aa kjenna, so tenkjer eg nok du temst.
Nikita (kjem farande ut og spring aat kjellaren). Mor! mor!
Matrøna (stikk hovudet upp). Kva er det, fuglen min?
Nikita (lyer). Grav det daa ikkje ned! For Guds skuld! Det er livande enno! Høyrer du ikkje? Det kvin og pister der nede... høyr berre!
Matrøna. Kor skulde det kunne pista? Du hev daa krasa det flatt som ei pannekake. Heile hovudet er sundtklistra.
Nikita. Kva?! (held seg for øyro). Det pister like godt! Nei, det er ute med meg, reint ute med meg! Kva er det daa de hev gjort med meg?! ... Kvar skal eg gjera av meg?!... (sig ned paa troppi med hovudet i henderne).
