Nikita. Hev du gløymt kva som ligg i kjellaren?
Matrona (lær). Kva som ligg i kjellaren? Kaal og poteter, tenkjer eg. Skal du no til att og rota upp i dei gamle greierne?
Nikita. Eg var glad um eg kunne lata vera; men det kan eg ikkje. Berre eg tenkjer paa det, so høyrer eg so livande kor... Aa, kva er det daa de hev fenge meg til?!
Matrøna. Kva skal det vera til aa gjera so mange umsvøyp! Kom ihug ...
Nikita (kastar seg aagruve). Aa, pin meg ikkje, mor! Det er reint ute med meg.
Matrøna. Du maa daa til korso. Du veit kva gysjor det gjeng millom folk, og her renner faderen paa dør, vil ikkje koma inn og er rædd for aa giva brudfolket signing ... Som ventande er veit folk aa faa det til. Berre du er fraa deg, so finn dei nok ut kva som er i vegen. Gakk stiv og kaut, so tek ingen deg for tjuv. Men tek du lauparsko for ein varg, kan du lett renna paa ein bjønn. Lat deg fram for alt ikkje merka med noko, og hald modet uppe; elles kjem dei nok paa fáret, skal du sjaa.
Nikita. Jau, det er ei rar greie de der hev vasa meg uppi! Aa du gode Gud!
Matrøna. Hald no upp med det og lat oss koma avstad. Gakk inn og gjev di signing som skikk og bruk er, so vert det ein ende paa det.
