kjem kjem, so vert dei nok greidde utan oss. Du kan vel gaa.
Den unge mannen stend og ser paa Semjon so augnekvarmane vatsflyg, men kan ikkje seia eit einaste ord.
— Kvi git du ikkje eit ord? seier Semjon. Me kan daa ikkje overvintra her, veit eg, me lyt sjaa koma i hus. Der hev du staven min, stød deg paa den um du er veik til fots. Sjaa no du kan røra paa deg!
Hermed gjekk dei. Den unge mannen var lett paa foten og fylgde godt med. Med’ dei gjeng seier Semjon til han:
— Kvar er du ifraa?
— Eg er ikkje her or bygdi.
— Nei, det kan eg nok sjaa. Eg meiner, kor kom du til aa liggja her ved kyrkja?
— Det hev eg ikkje lov til aa seia.
— Dei hev nok vore stygge med deg.
— Det er ingen som hev gjort meg noko. Det er Vaarherre som hev tukta meg.
— Ja visst, alting kjem fraa Gud; men eit menneskje maa daa ha ein stad aa ty til. Kvart skal du av?
— Det er meg plent det same.
Semjon undra seg: slik ein vakker ung mann, so mild i sin tale, og vilde kje seia kven han var. Men so tenkte han: «Der er so mykje som ein ikkje forstend», og sa:
