Ho vart standande i døri og sa:
— Var det eit skikkelegt menneskje gjekk han ikkje naken; men han hev ikkje so mykje som skjorte paa kroppen. Hadde du reint mjøl i posen, so sa du beintfram kvar du hev funne denne fyren.
— Men so høyr daa kva eg hev aa seia: Best som eg gjeng, ser eg denne mannen sitja ved kyrkja, naken og reint forkomen av frost. Det er ikkje sumardag no, so ein kan gaa reika utan klæde. Det er Gud sjølv som førde meg fram paa han; elles hadde han umkome. Kva skulde ein gjera? Der er so mykje som ein ikkje forstend. Eg gjorde daa det beste eg visste, klædde paa han og tok han med. Sjaa no til du kan faa ro paa deg, Matrøna! Elles hev du synd for det. Me skal døy me med eingong.
Matrøna vilde til med nye skjensmaal; men i det same saag ho burt paa framandkaren og tagde. Han sat nett paa same flekken nedst paa benken, og hadde kje leda paa seg. Henderne laag neste i fanget, hovudet hadde bøygt seg ned mot bringa, augo var feste mot golvet, berre munnen snørde paa seg av og til som kvidde han seg ved eit kvart. Matrøna tagde.
— Matrøna, seier Semjon til henne, — er du reint gudegløymd?
