Martin Avdéjitsch var skomakar. Han hadde
leigt seg eit lite kjellarrom med eit par smaa
vindaugo ut til gata. Gjenom glaset kunne han
sjaa folk gaa att og fram, og endaa kjellaren laag
so djupt ned i jordi, at ein berre saag føterne
paa dei som gjekk framum, so kjende Martin dei
likevæl paa styvlarne. Han hadde budt lenge
paa same staden, og det var ikkje mange
styvlpar han ikkje hadde lote bøtt minst eit par
gonger. Sume hadde han halvsola, og sett støytar
paa andre, og sidan totte han reint hugnad i aa
fylgja meisterverki sine ute paa gata.
Han var rett ein dugande skomakar, gamle Martin. Han gjorde arbeidet sitt traust og godt; aldri kravde han meir for det en det tilkom han; og hadde han lovt eit par styvlar ferdig til daa og daa, so turvte ein ikkje ottast for at ein vart narra. Difyr var Martin godt likt av alle og hadde altid fullt upp aa gjera.
Martin hadde vore ein bra kar all si tid, men det var fyrst no daa han hadde vorte gamal at han tok til aa tenkja noko meir paa sjæli.
