Kona tok pengarne og gjorde krossteikn for
seg. Martin krossa seg, han med, og fylgde so
kona ut.
Daa han var komen inn att og hadde fenge ete litegrand kaalsupe, sette han seg til arbeids burte ved glaset. Men stødt gløste han ut, og kvar gong det myrkna for ruta, glytte han upp for aa sjaa kven det var.
Millom dei som gjekk frammed, saag han baade kjende og ukjende anlit, men ingen som det var noko særs ved.
Best det var, fekk han auga paa ei gamal torgkjering som gav seg til aa staa like utfor glaset hans. Ho hadde ein spønesekk paa ryggen og under armen eit trôg med nokre eple i som ho ikkje hadde fenge seldt. Spønerne hadde ho vel sanka ihop paa ei tuft einkvarstad, og no paa heimvegen hadde ho vorte trøytt i den eine herdi, og skulde skifta sekken over paa hi. Ho sette trôget fraa seg paa ein liten stabbe som stod der, og slapp sekken ned paa gata. Fyrr ho tok sekken paa seg att vilde ho fyrst rista spønerne betre saman; men med’ ho heldt paa med dette kom der ein liten gut og kneip eit eple or trôget. Skjelmen skulde nett til aa smetta seg burt daa den gamle kona som godt hadde set han braasnudde seg og treiv han i ermi. Guten prøvde aa koma seg laus, men kona heldt han fast, slog huva av han og tok han i luggen. Guten skreik og kona skjende.
