Nikita. Giv eg maatte søkkja i jordi um eg
forstend eit ord av dette!
Akim. Tingen er, hev du havt dumskap fyre med gjenta, dumskap, som ein seier; hev du havt dumskap fyre med henne?
Nikita. Eg hev havt so mangt fyre. Kva tausi vedkjem, so hev eg fjasa litt med ho av og til. Naar eg tok munspelet, so dansa ho medan eg spela; men kva vondt var det so i det?
Peter. Kom no berre ikkje med maafaasnakk, Nikita; men svar far din som det seg sømer.
Akim (høgtidsamt). Nikita! Du kan gjøyma deg for menneskja, men ikkje for Vaarherre. Kom ihug det, Nikita, og kom so ikkje med lygn. Gjenta hev korkje far elder mor, og so tenkjer du det kvittar eitt um ho lid urett: ho hev daa korkje far elder mor. Nei seg du helder sant, det er mykje betre.
Nikita. Ja, kva er der til aa seia? Eg seier som sant er. Det heile er ingen ting (meir og meir heit). Ho kan seia so mangt. Kvi seier ho ikkje noko um Fedka? Paa den maaten hev ein altso ikkje lov til aa fjasa litt med ein gjentunge no til dags. Lat ho berre seia det ho vil.
Akim. Aa kjære Nikita, pass paa: Sanningi kjem eingong fram. Hev der vore noko millom dykk elder ei?
Nikita (avsides). Han gjev seg ikkje! (høgt)
