Tjon og Von
1. Det gjeng paa berre Tap og Tjon,
som tidt det hever gjenget;
me hava havt so mangei Von
og liten Fagnad fenget.
Det er no stundom so at sjaa,
som ingen Rett var meir at faa.
Kvat skal ein Stakar kveda?
D’er tie Ting at harmast paa
og ingen Ting til Gleda.
2. Ja, naar du ser, kor Folket fer,
so maa du ofta fæla;
den verste Narreskap, som er,
er deira største Sæla;
og det, som alltid dugde best,
er stundom det, dei, hata mest.
Kvat skal ein Stakar tenkja?
Han er so van at vera lesst
av Ting, som Hugen krenkja.
3. No var det best at snu seg fraa
og lata Verdi dassa.
All Daarskap, som du stødt fær sjaa.
var aldri verdt at andsa.
Du ser, at Urett jamt er gjord,
og Lygner laupa sud og nord.
Kvat skal em Stakar segja?
Det bryr seg ingen um hans Ord;
di kann han gjerna tegja.
4. Men Verdi gjeng no att og fram;
det maa me alltid læra:
det, som i Fjor var Last og Skam
det kom i Aar til Æra.
Naar Leiken gjeng i beste Lag,
so kjem det helst eit Atterslag.
Det kann so myket heppa.
Det endaa koma kann den Dag,
daa Retten fram kann sleppa.
|
Denne teksten er offentleg eigedom av di forfattaren døydde for meir enn 70 år sidan. |