Imse Søgnir
Taka Stain aa droyme sannt. Fyrr i dai gamle Døgo hadde dai den True, at Umegde, som ynskte Fyrivetskap um, keim kor skulde saa te Menna aa Kønu, kunne saa Graie paa dette ve aa bera se aat solaise som berette kjem. – Tretteneftaskvelden ette at Ly’en hadde vore tebess tre’a Varpe aa hadde metta se væl me Mat aa Drikke, forleto dai snøgt Eftasborde aa korki leso ell krossa fyri se, men reko se te aat dai trenne nærfeltaste Gørdo, aa trivo kor se paa desse ain høvele voren Stain i kor taa Vatsbrunno der, te dai talde tryaa taa slike Grjøtstykkju. Herette skunda dai se paa Haimvegen de snarpast som te bar. Inki nokon maatte ette desse Aatferdenn korki svalle, eta, drikke, ell sjaa nokonslags Eld, hellaa vart haile Stræve um inki fyr dai. Dai luto daa vare se væl fyr desse Tingo, aa snøgt tevle te Husann’ aa te Legers der, som dai inki fyrr hadde liggi. Naar dai daa follo i Svebn aa droymde, so vart den, som daa vart droymd um, Makin dairre.
Sita i Jolestugunn. De ha vore ai gamal Tru, at Karmenna, som boro Vetsmuni um aa saa Grai’e paa kaa Kønu dai skulde faa, kunna saa Fyribø um detta, ve aa sita i Jolestugunn. Dai teskipa se daa paa slik Gjerd. Um Jolestasdagen maatte den, som vilde sita i Jolestugunn, vera i ait myrkt ainsløngt Hus, som korki bai Vatn ell Verme i, aa me att attfyrknytte Augu. Naar de lai so langt fram te Efta’e, at Husly’en hadde siti tebess are Varpe, so gikk ain te hono, aa han vart daa innrekin i Stugu, aa de vart løyst fraa Augo hass. I Stugunn va de teflitt me ait Ljøs ai Ølskaal ai Mjølkeskaal aa ai Vatsskaal paa Borde. Aa so moandes aisemall sessa Sitaren se ne i Hæksæte, aa ve de tok han so te Ords: „E set me ne i Tremens Nabn, fyr han ska syne me mi tekomandes Konu fram.“ Naar de so lai um ait Bil, tok de fyst te aa knaka aa kneste ljøtt i Kallfatingo paa Stugunn, ette di tok haile Huse te rugge, aa de glisnast i kort ainaste Veggjemote, so at han saag ut imyljo Stokko i alle Umkvorvo, aa trast sto ho, som Kønu skulde bi, melungis paa Golve. Derette kom ho fjøkand illsnøgt te Borde aa traiv ængor taa Skaalo aa drakk taa; men detta gikk so snøgt som ain blunka paa Augo, aa me di sama kvarv ho att radt fyr hono, som der sat. Drakk ho taa Ølskaalenn, vorto dai grepa Folk; tok ho te Mjølkeskaalenn, vorto dai so melungs Folk, men tok ho Vatsskaale, so rauk de te Fantars me dai Vono snøggare. Høvde de so, at Kønuliknilse hadde lang Veg aa fara, so kom ho so, at Svaiten tilla or Haare paa henne, aa raakte de stundo so te, at ho sto aa lauga se, so kom ho farand me ne’hengjandes Teglo, so at endaa Vatne draup taa di. Ho maatte paa Laupe slik som ho gikk aa sto.
Sjølve Gjenta, som Liknilse synte se taa, viste inki noko taa desse, anna ell ho kjende se noko huskjen den Kvelden, som ain solaise sat fyr henne i Jolestugunn.
Stranda Hole. Ne’abrøtes aa raki upp fyr nørdre Strønd i Aals Huvusokn ligg de ai Holu i ain vesal Grashek i ain Hallbakki. Ho kan vera i Storlaiki aa sjaa te som ait skikkele Kjellarhol, men ho e so ovgryskile djup, at naar ain kasta ængon Stain ne’i ho fyr aa saa ait Hot paa Djuplaikin henna, so høyrest berre attimyljo Klessidn taa hono, likesom han skvøtte taa ain Bergsklant aa paa den are te djups i Bergi; teslutte oma de berre i Fløgo taa Svarpo, som han giv Knøllo ne i Grummunn. Her sta de no utgrainast tvau Høve, som ha tegingi i henne. Ai lang Ævu se’a raamte ai Gjait te aa detta aat desse Holunn, aa trast ette føngo Gjæslebødne hoyre ain Gjaiteom ne’i henne, men sjaa ho kunna desse inki, taa di de va stumendes myrkt ne i. Dai som aatte Gjaite fongo daa te Laanings Klukketaumadn or Kyrkjunn, aa so bidda dai ain Umagi te aa la se fire ned me Lykt aa Ljøs. Dai firde han ne aatjan Flygti, fyrr han naadde dit, som detta Krytyre va stana, aa de va i ai stor Tverskorte. Derette hovo dai fyst Gjaite upp aa se’a Guten ettepaa, aa han fortalde daa, at ne’i der ho va stana voro Grummudn so store, aa slike Vi’aattu, som are gjøle Laavehus. Han kjende baade te kalde aa mo’e Jølgi me’a han for ne um Skortudn, aa i annekor Skorte va de kaldt aa i annekor mott. – De are Høve va de, at ain Gardakalv me Tinkle paa ai Gong skulde roki aav ne’i denna sama Gloypa, aa Folk skulde hoyrt koss Tinkle skrangla ne’i Jordenn baint unde nørdre Strond, aa de e mangfelte tusend Steg derifraa, som han datt ne’i. I Strandagrendenn nebnest denne Holu jabnast Ljøtebole.
Fururote paa Hallingskarve. Gamle Rainskyttara, han Ola Rø’o, Andres Uthuso, Svaidn Nestegard aa mange flaire sannørtuge Menna ha fortalt, at dai ha set ai Fururot paa Hallingskarve[1], i Loyte imyljo Revufønn aa Aimefønn, som e paa den are Sia aat Skarve. Ho e duvele stor som ait lite Hestelass, aa ser kvitgraa ut i Lete mest som ain ser Graastain som ligg i Fønnstø’o. Sume taa desse Skyttaro ha endaa spikka Flisa taa henne, fyr aa sjaa koss ho e inni, aa der e berre svarte Tjyruve’en. Leten gjere serle te di, at ho e so lai aa finne atte, daa ho likna so myki Graastaine, aa Vi’aattudn uppaa Skarve era so gryskile stor, at de vilde ain hail Brote Folk te, um ain skulde endeseta ho uppatt, der ho ligg. Røtadn vise se tydele aa liggje langt utifraa paa dai aine Si’unn, men paa dai are Le’enn staa dai inni ai Bergglesu, aa neme henne e ai liti Tjødn. Ai Uheppe va de, at ingin fekk skile Grai’e paa, kor ho ligg, me’a dai gamle Skyttaradn levde, som kunna ha synt Stella. Dai gamle trudde, at ho va kome der i Syndefloen.
Stavelofte. Paa søre Stave i Aal staar ait stort Loft, som ska vera uppsett, fyri Svartedau’en for over Bygdadn. Timbere i desse Lofte e ovstort aa digart; de ska endaa vera høggi uppi Ælingsbøkko taa noko Gjæsleguta, aa dai drogo de nepaa Garden endaa te. I desse Lofte ska de ha upphelde se ai Gjente ait hailt Aar umkring de Loyte, daa Svartedau’en for i Bygdo nemme ve. Dai, som budde umkring aa levde atte, viste inki anna en alle voro dau’e paa Stave. Men daa no va forli’e so lengi som sagt e, føngo dai sjaa, at ai Gjente levde atte i desse Lofte. I nørdre Re’o paa Lofte e de Spori ette ain Kamar, aa nordafyr Huse e de ai ovstor Vatskjelde. Difyr ly’e ait Stev solaise:
Naar Stavekjelda bi turr
aa Stave-Kamaren e full,
ska Verde gaa umsull.
Um Birgit Syste hass Blank-Ola. Han Blank-Ola Far aat alle Villandskjempo hadde ai Syste, som aitte Birgit. Ho sat paa Støle ain Sumar som are Kjeringa, aa de va paa ain Støl upp ifraa Ustedale, som aite Hafsdalen. Daa de lai noko paa Sumaren, kom de te henne tvær Fenta aa bo’o ette Mat. Ho ga dai Mat me baade go aa nok, so dai kunna vore vælnøgd me di; men daa dai hadde ete, toko dai te fala ette ait aa anna inni Bu’enn hjaa henne, snart ette Rjume aa Rjumegraut aa so ette Smør og Ost; aa so heldost dai. Ho naika daa, Kjeringi, aa sa’e, de faa noygje dikka me Mate, de søngo no. De staar ’ki Raa te fara for fust fram fyr den, som ska fyrisita, aa giva te alle, som gaa. So vorto Fentudn ill, aa de va jamt Lage aat Fantefylgjo, at dai gjorde baade lokka aa truga se fram, daa dai raakte nokon, dai trudde se me, aa de va daa mest Kjeringadn, som voro aisemal paa Støle, som vorto mest ute fyr slike. Den aine Fenta vilde daa te bruke Skræmu, hona, aa sa’e de: „Faa me ’ki de me vilja, so ska du saa Uhivil paa Krytire dine.“ „Ja de gi e ain go Dag, tenkte ho Birgit, de kunna nok koma te gaa Skodn taa dikka, dersom de vilja skræme me.“ Ho sto daa aa rørde paa ain Primsodning, aa Fenta vart staa’and mulland me dessan Trugsmaale sine; men rett som de va, vart ho Birgit sinna, aa derme fata ho upp Primstaven aa draiv te Fentunn, so kokandes Prime skvatt baade over Andlete aa ne me Halse aa allestane. Me di sama ho slo, sa’e ho de: „Han misse ’ki, som fyst fær.“ Fentudn la’e daa te Dynns me Ai aa Skrik, aa ho Birgit fylgde Fot aa Hæle me, aa smurde paa me Primstave. Men daa ho kom ut paa Vøllen, fekk ho sjaa tryaa lange Fanta raiste se upp ne’a Stølen. Daa Fantadn raiste se upp, kvakk ho fælt, for ho hadde maint, at Fentudn voro aisemal hona, aa ho bussegikk daa haltupp dai, men staa ait Basketak me so mange, de hadde væl vorte for myki. Ho va daa so snøggtenkt, at ho la’e innatt i Bu’e ette ai ladd Byrse, aa tok Sikte paa Fantadn, aa dai torde daa ’ki anna dai toko Laupe, de dai orka. Ho skaut daa ette dai, aa daa ho hadde skote or La’e, ropte ho upp Nøbne paa tryaa Kara, som ho letst som voro burti Skogi, aa sa’e de: „De maa koma haimatt no, de e ait Jalkarlag her, som vilja taka taa me de e har.“ De drog daa, som de hadde vore brennt i Endo, detta Fantelage, for dai tenkte væl som so, at de e best aa høkle, me Sole skin, aa fær ho no me se dessa tryaa Karadn me, so kjem ho no te taka Klaa’en taa uss daa. Me dessa va ho, daa skild ve dai, men Um Notte daa torde ho ’ki anna ho laag me si ladde Byrse i Sængenn aa hadde ain kokandes Briskjeløgkitill paa Paise, for ho tvelte, dai kunna koma attende daa aa brjøte se inn aa aldailes tyne han aa oy’eleggje de ho hadde. Ho hadde daa vilja passa paa aa givi dai ai Skvette taa dai kokandes Briskjeløgi baint i Andlete, me di sama dai hadde kome inn. De va go Fagning ho hadde æsla dai Langfremande sine ho Birgit, men derme komo dai inki te koma att aa noyte den Gaaningi, for de va væl so, dai totte ’ki dai vilde ha mair me henne aa gjera, aa ho gjorde daa ’ki korki saag ell høyrde mair te dai se’a.
Um Store Hallvord. Han aitte Hallvord Gunnarsson aa va fraa Raintoreppe i Aal. Han va høg aa brai’vøksin aa ha vore den sterkaste Karen i sidste Manneminne. Ai Gong, me’a han sat paa ain Krakk, hadde ain Gut lura se te aa streka paa kor Le aat hono, aa daa dai mælte se’a, fannst de, at Braidde i Sæte hass va ai Ale. Skolaisten hass e enno te aa e sex Tuma brai, so han hadde gilde Ilka me. Men nau’liten Skalle hadde han. Han va golyndt aa noko faafaren, aa de ha inki vore spurt, at han nokonsinne gjorde noko illt me dai store Avle sino, endaa Um han vart ørt stundo. Daa han va aatjan Aar gamal, vart han Gardist, aa va i Danmark i tolv Aar, me’a Kristian den sjaunde va Kunge. Ette han va komen haim atte tente han ai Stund paa Villand hjaa hono Mette-Elling. Han va paa Legd paa sine gamle Døgo aa doyde 85 Aar gamal.
Ai Gong mynstra Kung Kristian den sjaunde sjøl de Selandske Rytri-Regimente, aa ve de sto han Hallvord tekverva me’a han va Gardist. Hatt va daa Floymann ve Regimente. Daa Mynstringi va te Endes, skulde kor Kar i Senn ri’e fram fyri Kungen aa rope me full Strupe, kaa Landslut han va or. Kungen sat daa ve ait Bord, som kallast Mynstringsborde, aa han va paahatt fulle Jeneralspløgg, Snuthatt paa Skalla aa Frunsa paa Eklo. Hallvord, Floymannen, rai daa fyst te i Smaadult aa daa han kom fram um Kungen, skraik han so illhervele sterkt „Norsk Mann,“ at Kungen kvakk ve, aa Snuthatten gauv taa Kungsskalla aa te ne paa Borde. Han sa’e daa: „te va ta en kyselig ’tæmme tu udstøtte min Sønn.“ – „Daa e rai fram um,“ sv fortalde han Hallvord detta se’a, „so ropte e so høgt „Norsk Mann,“ at e skraik Hatten taa Huvu’e aat Kungi.“ „Kungen,“ sa’e han, „sat der blaik som ain Nau’arkilling, aa de va vesalt Maal i hono, han kvain som ai Tite.“
Ait Ovtak taa Store Hallvord. Ain Mann paa Mehus i Kvislenn hadde vore nord i Kvislali’enn ette ait Baitalass um Veten. Paa Haimvegi or Skogi tversturta Hesten fyr hono, aa dette høvde paa att Svell. Hesten vart liggjand paa dai aine Si’unn paa Svelle aa fraus fast attve de. De drygdest daa ait Døgers Ti, fyrr han kunna faa tinga se Flagar te hudtaka Hesten, men so fekk han daa endele bidde ain te de. Denne gikk nord paa Svelle te Gampe, men han va so fastfrosen, at han kunna ’ki le’a han. Flagaren gikk haimatt te Manne, aa han tok mange Kara me se aa store Hallvord ain taa dai. Desse Karadn pikka daa aa høgde kringum Gampen fyr aa maisle han laus. Derette rende dai i alle, men Hallvord inki, han sto aa stødde paa. De nytta dai inki, Gampen vilde ’ki rugge paa se. Hallvord sa’e daa te hine: „Tukke lite paa dikka, Smaakjæsadn! la e no, Gunnarsson, saa gjera ait Roynand paa han. Han fata daa me fullt Grep umkring Gampeskallin, som va laus, aa krøkte se ihop i haile Bule. Ve fyste Roynande braka de noko i Gampe aa Svelle. „Aa, sa’e han, „Gunnarsson fær nok gjera ait Nuppand te.“ De gjorde han daa; slait Gampen upp or Svelle, aa kasta han i lause Veraattunn utover noko Smaakjørr ne um Vegen. „Der hava de han daa“ sa’e Gunnarsson.
Raintoguten. Han gamle Paal Nerhol fortalde, at han aigong me’a han va Umagi saag ait Maiterstykke taa Raintogute, Ola Gunnarsson, Bror hass Store Hallvord. Me’a han Paal arbaidde paa Tufteplasse, ait Stykki nordafyr Nerhol, um Vaaren ve Jonsokbile, høvde de so, at Raintoguten kom der; han vilde daa nord over Fjelle aa selja Tobak. Daa dai hadde svallast ve ai Stund, tok han Ola Gunnarsson te bera se ille, fyrdi Byrde hass va fyr tung te ta paa so langvegis. „Vil no du Paal selja ai halv Matte Tobak aat me, sa’e han, ska e syne de ait Maisterstykke, so du alder har set slikt fyrr aa snaudt fær sjaa me.“ Paal va sjøl ain spræk Kar, aa hadde Hug te aa sjaa slikt; han vart no figin ve detta, aa sa’e at han skulde taka, um de so va ai hail Matte. Ola saag ai Mælingstøng laag tett ve,“ aa denna tok han aa raiste ho paa Endin i Markenn ovafyr Fjøsveggi. Ai Mælingstøng e sex Alni. So la’e han ai a’n Støng uppaa øvre Endin paa dai aa sette hin inni Veggjemote. Derette knepte han upp Broki ve Knjøne, for Rymde tarst allestane, sa’e han, tok se so Sprang ait langt Stykki aa kasta se i Vere paa ain Staur, han helt i Høndenn, aa skaut se over Ræla, so at han inki snart dai. „Har du set slikt fyrr ell hoyrt nokon har gjort de Paal,“ sa’e han. Paal sto i Tvel, um han skulde tru sine aigne Augu.
Jyrund Nevasterk. Ain Sumar voro Folk te Slaattars paa ain Støl, som ligg langt te Aasann’. Me’a noko taa Slaattekaro ain Dag heldo Kviling, fekk ain taa dai, som aitte Jyrund[2], i Sinne aa gaa ut i ai stor Moltemyr der aa eta Moltu. Som han daa gikk aa pela Moltu, fekk han sjaa ai stor Bjødnabingse me Unga ette henne koma tevland baint paa se me uppspana Gap. Han tok no Laupe aav ut i ain liten Holme, som va i Myrenn dai, aa paa dessa sto der ai stor Furu. No tok han te tenja i Tudn kringum de Tre’e, aa Bingsa ette hono. Teslutte tok ho te kjekse ette hono paa imsekor Le aat Furunn desse. Aa rett som han daa løp i Ville, tverkasta han se attende aa naadde Tak i ain Framlabb paa kor Si’e aat desse Tre’e, aa derette sette han de aine Knette imot Furuleggi, aa slait aa toygde aa helt, de meste han evlde, so Bingsa inki fekk bruke Kjaften, taa di at han sto baint upp ette Treleggi. Me di sama sette han te aa huge paa hine, som voro paa Støle. Desse komo daa kor me sino Ljaa aa te hogge aa skjera paa Bingsa, aa han Jyrund helt Taki sino, solengi te ho va kola te Dau’a. So va han Jyrund hjølpen den Venda. Fyr dette Take me Bingsunn fekk han se’a Nabne Jyrund Nevasterk.
Um Haakonsgard’en. Ai Gong Haakonsgarden va paa Branes, va han so ukunnig at han kjoyrde fram um Aksisen. Aksisbestyringi tok daa baade Hest aa Lass og kjoyrde paa Raastugu me di aa tok taa hono trettan Pund aa fjortan Merk Smør, so han ingin Gagn fekk taa di mair. Dette hende fyste Markensdagen. I hine Markensdøgo, naar Haakonsgarde’n vart vare Aksisbetjento, kunna han inki a’n Praine gjera dai, anna han kvo ait Stev aat dai som ly’e so:
Aa trettan Pund aa fjortan Merk,
de føngo dai Posekikaradn i sin Sekk.
Men are Veten derette me’a han va paa Utvegi hadde han uttenkt ai a’n Praine aat dai. Paa Kvilingstellunn Noresunde hadde ai Oykje vorte følskoten. Følskotningen tok Haakonsgarden aa hadde i ain fin, Sekk aa la’e paa ain serskild Sle’e fyr ain serskild Hest. Daa han kom solangt som ne aat Bumme paa Branes, huga han aa skraik aa slo paa Hesten aa kjoyrde um Bummen. Aksisfantadn komo rjøkandes ut aa gripo den sine Sekken me Følskotningen ti, aa tenkte, no sku me faa uss ai fait Staik som ifjor hjaa Haakonsgarde. Daa dai tømde Sekken aa Følskotningen klass ne paa Golve, vorto dai illhervele sinna. Haakonsgarden sa’e daa: „I Aar sku de faa Føli Sta’en fyr Smør,“’ aa lo dai alle ut. Derme raiste han sin Veg aa hine sto’o atte som Turu slaikt.
Paa ain Offerdag i Aalskyrkjunn offra Haakonsgarden i Lagi me are sine Reppinga, men i Sta’en fyr aa fli Preste Skillingadn ne paa Altare, tok han te aa skaka me Knivslirenn aa sa’e solaise: „Bi no lite, du ska nok faa de, du ska nok faa de. Me’a han sa’e dette gikk han rundt Altare aa glainte stygt paa Presten. Solaise offra Haakonsgarden den Gongi, aa haile Aalmugin te knyselæje.
Paa ait Ting paa Sundre malæta denne Haakonsgarden se paa mange Vis aa drakk aa spelte ait Par Døger over. Tre’a Dagen um Morgonen tok han te svalle um, at han va svolten, aa inginstane va Mat te faa so braadt han vilde. Derme kjøpte han Øl aa Brennevin fyr ain Dalar aa skjenkte Folki i Huse rundt. So fekk han ain, som dai kalla Svaidn ledig, te danse fyr se, aa so ga han Spelemanne ain Dalar; derette sette han se ne paa Paishella sjøl, aa tok upp or Lommunn den tre’a Dalarsetelen, plukka han smaa aa smette han inn i Kjaften sin, aa aat aa svelgde han ne. So sprang han upp taa Paishellunn aa sa’e: „No ha Haakonsgarden drukki upp ain Dalar, dansa burt den are, aa ete upp den tre’a, aa Tremen kome i me, æ e ’ki like svolten enno som fyrr.“
Um Tor Hovland. Daa Slage paa Nørderhou va taagjort, aa Svenskin va noko drepen noko fanga aa noko aavjaga, føngo Nordmennadn Grep i Brennevinstunnudn ette Svensko. Hovlandingen hadde daa sope for djupe Drag or Tunno aa vart myki full, aa rai i Kring aa i Ring ute paa Garde der, aa mo’a se som ain Gra’uxe. Han rai midt fram paa Trokken aa bau fritt Ryggjetak me keim som hugast; men ingin torde vaage se te me hono i desse Stykki. Daa han saag de, vilde han no vise ait Ovgrep lell. Han rai burti Huvuporten paa Kyrkjegarde aa tok me Armo over de Tvertre’e, som e i desse Porte, klembde aat Føtadn unde Buki paa Gampe, aa lyfte upp baade se sjøl aa Gampen, so han vart jordlaus me alle fire Føto.
Dette e fortalt taa Ola Airiksson Nerhol, aa han hadde sjøl høyrt de taa Gofar sino hono Ola Braiehaga, som va me sjøl i Slagi desse.
Um Gyllenløva. Daa Gyllenløva i 1667 for over Fjelle fraa Harang te Hallingdal aa ut igjøno Dalen, kom han te Tufto i Ustedale, aa der vart han liggjand haim te hono gamle Hølgi Tufto um Notte. Um Morgonen daa han sto upp aa hadde klædt paa se Pløggi sine, gikk han ut te hono Hølgi aa frega ette, kor Kamaren hass va. Han Hølgi svara: „Noko slikt Hus hava ’ki Folki her so langt uppe i Bygdo, for her sita me no rett paa slette Markenn, daa me vilja loyse Broki vaar,“ sa’e han.
Paa ain Gard, som Gyllenløva kom te, vart de tesagt Skjuss fyr hono derifraa. Ain Mann sende daa te ain Gut me slik ai gjøle væn gul Merr, aa so sa’e han ve Guten, at han skulde skjusse Gyllenløva, fyredi han hadde gildast Merre. Daa Guten kom fram i Garden, der Gyllenløva va inne, kom Gyllenløva ut, aa sa’e de ve Guten: „denna Merre vil e hava.“ „Nai“, sa’e Guten, „du fær ho ’ki; e ska skjusse Gyllenløva, e,“ svara han. – Daa Gyllenløva hoyrde, at Guten inki kjende han, sa’e han de: „Aa jau, lat me faa Merre, so ska e giva de aatte Skilling.“ – „Aa ja de e no de sama kaa Fant e skjussa,“ sa’e Guten. So let’n han faa Merre. – Gyllenløva hadde Sylvspora paa Føto, aa Guten vart vare dai. Han skynte væl, kaa dai skulde vera te, aa derme sa’e han te Gyllenløva: „du maa ’ki høgge Merre me dessa Jødno, du har paa Føto, minder styre du henne ’ki vissar en alder va.“ Gyllenløva lydde ’ki ette dessa, anna hogde te Merrenn me Sporo. Derme flaug Merre ende i Vere; Salgjurdsle aav, aa Gyllenløva taa.
„Sjaa der Gapen!“ sa’e Guten. „De gikk som e sa’e lell. Har du no Raim aa Syl, so me saa gjera att Gjurdsle?“ Nai, Gyllenløva hadde daa ’ki de. „Men koss raisande Kar e du daa, som inki har Raim aa Syl?“ sa’e Guten.
Daa Gyllenløva skildest ve Guten, ga han hono ain Gulldukat, fyr alt han hadde hatt Løgju aat hono.
Ai Gong paa sama Raisunn kom Gyllenløva fram um ain Bjørkjeholt. I dessa Holte sat ain Gut aa spikka Soplingris me slik ain nauende fin massingholka Tolekniv. Gyllenløva sette se neme Gute aa svalla ve han. Guten va daa te aa stelle me Rise aa la’e Kniven sin neme se. Me’a va Gyllenløva so illande snøgg aa kjekste Kniven hass te se aa gjoymde han. Guten sakna trast Knive sino aa tok te aa skø’a aa laite rund ikring se, aa glainte stygt paa Gyllenløva. „Kaa e som kjem aat de?“ sa’e Gyllenløva. „Kaa stire du ette? „Ette Knive mino,“ sa’e Guten. – „Kanskje du tenkje e ha tiki han?“ sa’e Gyllenløva. – „Aa nai, svara Guten,“ de tenkje e inki; men hadde e vore aisemal, so hadde e hatt han.“
Fanitullen. I Larsgard i Hove va de Barsøl ai Gong, aa i desse Lagi va de tvaa Kara som aitte Aadne Syndrol aa Levord Haga. I dai Ti’enn naar de va Barsøl hjaa go’e Folk, vart haile Sokne innbe’e. Desse Karadn voro Uvini, aa daa dai hadde faatt i Huvu, bruto dai laust aa vilde avgjera Uvinskapen der. Kjømaisteren saag koss de vilde bera te aa aatvara dai aa sa’e: de fær ain laakle “Ende me dikka. Dai vilde inki ly’e ette desse men ruko te aa slaast so de va raint taa Lagi. De laag ai Tunne ute i Garde, som Folki hadde tiki upp, aa de va ai Tunne, som kallast Svaintunna i dai Ti’enn. Kjømaisteren vart vare ait Liknils, som sat teskrevs over Tunna aa let paa ain Laatt, aa detta trudde han va den Bonde sjøl. Han me alle hine follo paa Knjøne aa bo’o te Gud, at de inki maatte gjerast noko Drap paa tvaa ell tryaa Manns Aign derifraa. Kjempudn drogo se daa sø’ette aa slo’ost ette Vegi. Daa dai voro komne tryaa Maalsveggi paa Villandsaigne, som e tett sunna Larsgard, vart Levord drepen. Nokle Kara gingo sy igjøno fyr aa sjaa, aa daa laag Levord i Vegi, aa Aadne sat ne’afyr unde ai Furu. Han kunna inki koma taa Flekki, fyrr dai, som komo, hadde ynskt ai stygg Forbanning over han; daa fyst slapp han laus. Sume se’a, at han stupte se paa Aane, aa are, at han rymde vestover Fjelle te Dagalid, men kor som va, so vart de alder spurt noko te hono mair. Der paa Stellunn ha se’a sta’e ain Stain te Minnes.
Laatten, som den Bonde let paa, me’a han sat paa Tunnunn, vart se’a kalla Fanitullen. Denne Laatten gaar enno i Bygdenn, aa de tru Folk, at naar Spelemannen i ait Lag tek te aa hulle paa den, so bi de stødt Slagsmaal, fyrr Lage slutta.
Mannen som fekk aka me dai Ljøte. De va ai Gong noko Kara, som komo kjoyrand over ain Skog me kor sitt Forlass. De høvde so, at ain taa dai maatte gaa lite taa Vegi fyr se sjøl, aa me’a han sat der, kom ain Storkar kjoyrand aa skramland me slike Bjellu i Sela aa slike gilde Kjoyregrai’u, at de va gjølele. Karen sprang upp att i Hug aa Hast me Brokenn i Neva aa vilde snerte se atte, te denna Gauven skulde koma. Storkaren vart daa vare, koss Mannen skunda se aa ropte te hono: „du tar ’ki skunde de so, me maa alle gjera detta.“ Han ga se i Svall me Manne, aa sa’e, at han skulde faa staa paa Mai’o me hono te han naadde att Fylgje sitt, for de hadde sini so unda, at dai ’ki sogo mair te dai. Mannen kasta se daa paa aa takka aa let væl, fyre di han skulde faa aka, men han va fælt var aa aggefull, koss han skulde kunne svalle dessa gjøle Gauva te Lags. Han va no vane han som are aa saa ængon Snevsa taa slike Kara. Dai drivo daa Svall, aa kjoyrde so de spruta, Bakki upp aa Bakki ne, aa Mannen tenkte daa assimyljo, at han skulde faa sjaa Fylgje sitt att, men han vart dai inki var. Um ai lang Ævu komo dai paa noko store Flæddi, som Mannen alder hadde set fyrr, aa um ait Bil voro dai inne i ain stor Sta’, aa der viste ’ki Mannen korki sø ell nord. No tok han te aa ottast fyr, kaa Kar han va komen i Lag me, men han saag se ’ki Syn i, te vende att helde daa. Dai drivo fram igjono ai Gutu, aa utafyr ait Skjenkjehus stana Fremandkaren paa Hesten aa sa’e: „her saa me inn.“ Dai gjorde so. Inne der sat ait Kortspelarlag, aa Storkaren kjøpte Brennevin aa skjenkte dai full, so dai vorto Uvini um Spele, aa de bar i stygt Slagsmaal me dai. Derifraa raiste dai utatt aa burt i ai a’n Gutu. „Her maa e burt te ain Mann aa ai Kjering, som vilja slagte ain Gris,“ sa’e Storkaren. Grisen va ain Handelskar, som skulde liggje haim te dessa Folko, aa dai komo no i Sinne te brigde han aa taka alle Pe’ingadn hass. – Lenger burte raakte dai paa tryaa, som voro Uvini; taa dai vorto tvaa drepen. Paa ai a’n Stelle hadde ain Tjuv brote se inn, aa der va denna Karen inne me aa lyste hono, me’a han laga te Tjuvebyrde si. – Se’a stana han utafyr ai laakle’n Stugu aa ba Mannen halde Heste, me’a han slapp inn aa svalla ve ai Gjente, som han klaga paa va so tvitykkjen. Gjenta hadde faatt ait Baadn aa tenkte stundo, at ho vilde brigde de, aa stundo, at ho vilde la de leva. No kom ho daa te gjera Ende paa di, me’a Karen va inne. Derette foro dai over ain Skog, aa der møtte dai ain, som sprang so fordt, taa di de va ain Røvar trast ette hono aa hadde mest faatt sat i han. Karen sløngde daa Taumelykkja attfyr Føtadn paa dessa Armingi, han stupte taa di aa vart gripin taa Røvare. Lite lenger burte hadde ain hengt se upp i ait Tre, men de va so nyle, at han hekk aa sparka aa spennte, aa hadde mest kome or Rennesnare; daa kom denne Karen aa laga Snøre atte, aa se’a tok han i Føtadn paa dai Upphengde aa drog, aa daa vart han snart kvitt.
No hadde Karen væl ’ki mair te gjera denna Gongi, for um ait Bil voro dai paa dai sama Stellunn atte, der Mannen hadde stigi paa Mai’adn hjaa hono. Daa va de i Skrymslingenn, men no va de i Degningenn. Mannen sprang daa taa Mai’o, aa Fremandkaren sa’e de: no fær du ha Takk fyr Hjølpe. Alder kjem e so fordt fram, som daa e ha ain kristna Mann mæ me.
Hallingen paa Branes. Paa ait Branesmarken va de ai Kjempe, som hadde vore Frikar den Veten. Han rangla Gutudn att aa fram aa berre tjaadde me Folki, men ingin va huga te bjø’e se fram imot hono, taa di han va so stor aa sterk. Sidste Markensdagen kom denna Kjempa brumland aa svaaland ette Gatunn, aa daa møtte han ain Halling, som laidde paa ait utturt Maraskjut. Hallingen va liten aa stutt men stolpevoksen. Kjempa ga ain Yt aat Skjute desse, so at ho rauk ikoll te Gatunn. Hallingen sa’e daa: „men kaa hadde Merre mi gjor’t de, at du skulde yte ho ikoll?“ „Tigi ’ki du still aa kurr, svara Kjempa, ska e taka de likains som Merre di.“ Hallingen mainte, at de nok fekk bi paa ait Raak, aa i di sama gauv han paa Kjempa aa svarpa han te ne’i Gatesøla, so de skrunde ti hono, aa se’a flunta han so upp, at han remja som ai Gjait i Kje’ingenn. Aa han skraik, at Folk maatte koma aa aavstyre me dai, taa di Hallingen raiv aa slait som Ulv aa Kjette, sa’e han. Daa dai voro skilde fraa korare, kvo Hallingen ait Stev, som detta va i:
Merre mi rauk fyr de,
men so rauk du, Ryte! atte fyr me.
So tok han Merre si i Baisletygladn aa tela so le’ugt att i Vegen. Aa ’ki knusta han anna Orde, ell han mulla aa ille let, fyr di den fine Kollhuva hass hadde vorte sølutt.
Storgauvadn. Ain Vet va de Huvu-Ettesyn over Sylaterpløggi her i Kumpeny-Jistrikte, aa detta vart helde taa ain Lutmann i Lagi me Kumederskjersante aa ain Kapperal. Me’a daa desse Gauvadn voro inne paa ai Sylaterlegd ængorstane, tinga dai se Mat te Nons hjaa Kønunn der. Ho lovde dai de, berre dai vilde tolmo’a se, te ho kunna faa han rai’ug. „De va glupt,“ sa’e Lutmannen, han gikk aa spana att aa fram paa Golve aa sette Gaghals, „men sjaa no te, Kønu, at de inki bi for myki Urainsku i Mate attve.“
Kønu va kjend fyr aa vera myki rainførle i alle Maata. Ho gat inki, men laga te de gruskast ho kunna taa dai gildaste Matvuru, ho aatte i Huse, aa derette ba ho dai sesse se te Bords te aa eta. No kom ho fyst i Hug noko, som va gloymt, ette som Tala aat Lutmanne fall se te, daa han tinga Maten; ho tok daa ain liten Borddisk taa fint Postelin aa gikk ut i Søletrø’e aa la’e ain liten Sølekladd paa Borddisken. So gikk ho innatt aa rak han paa Borde te dai, aa sa’e uti Være: „no era de væl so gruske, at de hava Gjerd me dessa aa taka te Maate sjølve, so at de inki vorte for myki taa Urainskunn, for e kan ’ki hotast te, kaa myki de kunna hugast taa dessa, e, som faatt aa sjelda stelle Matgrai’e aat slike Storgauva.“ Dai vorto daa skamfull aa soto aa gasa paa korare taa desse Snai’orde, aa kan hende dai føngo ain vesall Hugsepe’ing, aa inki snevsa so aat Folk ti’are.
Ain brennesinna Lutmann. Fyr ai lang Ævu se’a va de ain Lutmann ve Aalsgjeldingkumpenye, som va so brennande ill. Kumpenyskjæven va ain Major, aa han va ain godsle’n aa bli Mann mot Sylatero, aa viste væl, koss han skulde umgaa dai. Ain Maandagsmorgon daa Lutmannen tok te aa eksere me dai paa Brøta ve Sundre, let han um, at han skulde rai’e dai te, inna Viku va te Endes, so dai „skulde bi so mjuk som semska Raim, for e har, sa’e han, moykt so stive Kara fyrr.“ Han tok daa te aa eksere hardt me dai aa ga Sløngjerapp snart aat annakor Mann, aa solaise helt han paa haile Viku igjøno te Fredagskvelde. Um Lurdagsmorgon, daa han hadde stelt upp Kumpenye aa skulde levere de te Majore, svinga baa’e Floymennadn ihop Floyidn, aa dai sette Ringen paa han aa felde Bagnetadn imot hono. Daa han saag detta, sto han aa gasa uti Vere aa sa’e: „Hoffernoe!“ „Jau, de e likt te de kjem noko,“ sa’e Majoren. Men kjære mine Aalsgjeldinga, sa’e han aa kom fljøgand inn i Krinsen, spare fyr mi Skuld hass arme Liv, aa vilja de ’ki gjera de fyr mi Skuld, so gjere de fyr Guds aa hass arme Sjæls Skuld. E ska lava dikka de, at han alder ska koma te kumedere dikka ait Ord mair.“ Taa Høgvyrjing fyr Majore tok Kumpenye Gevære att i Armen aa retta se paa Lina. Daa dette va gjort, skilde Majoren Lutmannen ve Verju si, so han gikk aa skrangla me tome Balen. Se’a gik han der som ait Aintre, aa de va ingin som vilde vaatte han noko, um han svalla te dai. Solaise fekk han moykt Aalsgjeldingadn.
Hallingen aa Skrivaren. Ain gamal Halling hadde stødt aa jamt imse Dukument aa saa ihopsett hjaa Skrivare. So høvde de daa ai Gong, at Skrivaren hadde skrivi aat hono ait Dukument, men som inki kunna tinglesast paa di Tingi som de va skrivi, anna Mannen fekk de me se haimatt den Gongi. Ve ait Ting se’a kom Mannen aa vilde faa tinglesa Dukumente sitt, aa gikk daa te sjølve Skrivare me di. Denne va ain myki hastig Mann, aa totte væl, at Hallingen brydde for ofto me Dukumento sine. Han sa’e daa te Hallingi: „Kaa e de for noko Rakl, du fere me atte Torkjell.“ Mannen svara endefram: „aa ja, e de Rakl, so e de ditt aigi Rakl, du har sjøl skrivi de.“ – Skrivaren rau’na, gat inki, men tok imot Dukumente.
Upplaupe paa Vetretingi. Sidst i fyrre Aarhundre vart de ait gjølele Upplaup paa Skrivaren ve ait Betreting. Upphave te desse raiste se noko taa korjo Slagi. Fyst hadde Skrivaren se aat aa forbau Gastgivare aa alle hine Bøndo paa Tingstellunn aa selja Brennevin aa Øl te Aalmuga, aa ingin maatte innhysast um Notte ette Klukka nie um Kveldadn. Dette vart Tingaalmugin tjonve fyr; men ingin trudde se te gita um dette te Skrivare, taa di at han va so illskjen taa Lynde, aa alt gikk role paa ain Vis fyste Tingdagen. – Tinge endast i Skrymslingenn aa de tingast ’ki mair den Dagen, taa di at Skrivaren aa hi Øvrehaite sette te aat Prestgarde te Preste aa soto der aa magna se me go’e Kosti aa Drykki te Menaattsbil. Tyst aa svolten vart Aalmugin, aa dai higra aa fruso me. Dai gingo aa rampa, Stakkaradn, aa spronte paa korare; men inki mukkast de noko helde daa um denna Grai’a. Dai, som budde nemmast ve, raiste teslutte haimatte, taa di dai inki sloppo innastokkis nokosta’ne.
So kom daa tre’a Tingdagen, aa Øvrehaite for aat daa likains som um hine fyrre Tingdøgre. Daa de lai ut paa Dagen, toko Bøndadn te aa krulle se ihop i Flokka aa samlaga se, koss dai helst skulde bera se aat me dessa Ovsello, som tinga paa slik Gjerd, at Aalmugin inki fekk se gjort noko Slag ve Tinge, som, dai voro vane ve Fyridags. Dai rudde daa um dette de beste dai evlde, aa endele vart Samraa’e de, at nokle taa dai skulde giva se i Vegen fyr Skrivare, naar han kom att or Prestgarde. Saint aa si’e vart daa de, aa Aalmugin sogo, at han kom kjoyrand te Tings. „Desse Fyrimennadn, som voro utkjøste, likra daa i Vegen te aa møte hono. Ain taa dai, som va mest kringsvallandes, skulde frega Skrivare, kvifyr han inki tinga no, som hadde vore vanle stødt fyrr. Me’a Skrivaren kom kjoyrand, gikk Fyremannen te Motars me hono aa tok so varle i Tygladn unde Tverka paa Heste hass, aa ba han stogge paa Raisa litevætta, me’a han fekk glette te hono nokle Ord um noko, som Aalmugin totte aat vera. Daa Skrivaren saag, at Hesten hass vart stogga i Gongenn sina, flaug han ende upp or Sle’a, so Ulvetuku flangsa i Vere som Flygte paa ai Ørn, aa gauv like i Bringa paa hono, som sto aa helt i Heste, aa so sa’e han de: „Va æ du for dum Sviin, som tore undestaa de aa halde Heste mino? No æ du so go aa bli me te Lesmanns-Arraisten fyr aa lære bære Folkeskikk te ai a’n Gong.“ I di sama Skrivaren hadde svalla desse Orde ut or se, kom de ai Kjempe rjøkandes snøgt som ain Eld aa ga Skrivare ait Ovspenn i Bakendin, so at han endevendest ut or Vegi. Som heppent va fyr baa’e Luto, raakte han te aa kante burt paa ai Svellkule, aa ette desse trinta han i Kring aa Ring lengsto ut paa Prestgardjorde. Ve de fekk han Undamun paa Laupe fraa Bondo, so at han slapp hailskinna inn att i Prestbygna’e. Han rymde daa upp paa ait Overværels aa gjoymde se der. Samstundes kom haile Tingmugin de snøggaste dai orka aa i fljøgandes Langtan. Men Presten, som va ain go’kyndt Mann aa væl likt, møtte dai daa ute paa Tramen, aa la’e ut fyri dai, kor ille dai gjorde se, dersom dai snorto Skrivare vi’are en som gjort va. Dette munte daa so myki, at dai fre’a se att, men hadde ’ki Presten kome ut aa svalla Aalmugin te Tykkis, so hadde Vono Skrivaren vorte smaa attetikin, tru Folk.
Derette kom de ain Kaptin kagand i full Mundering, aa orsaka Øvrehaite paa alle Vis aa te aa leggje ut, kor faarle’n Grai’e Tingmugin hadde „fyritiki se ve den Gjerde. Han sende jamvæl Aader ette noko Sylatera, som luto te halde Vakt umkring Tingstugu; so ræddhngin hadde Øvrehaite vorte. Um Morgonen ette, som va den fjorde Tingdagen, helt Øvrehaite Forhør over den Aalmugin, som daa va paa Stellunn. Men kor sljøgt aa loynt dai foro aat me Spursmaal um, keim som voro Upphavsmennadn, so føngo dai ’ki minste Grai’e paa detta, for alle Folki voro samstelte, aa ve kort Spursmaal lydde Svaridn so: „me era alle Upphavsmenna te di, som gjort e; vilja de straffe ain, so taki ain fyr alle og alle fyr ain.“ Aa de vart svara so høgrøsta aa me slik ain Gaul aa Svaal, at dai totte Take paa Tingstugunn dirra taa di. Serle va de ain Mann, som svalla so snøggtenkt aa le’ugt te Forsvar fyr Aalmuga, at Øvrehaite ingin Grai’e kunna saa ut te Straf fyr de, som va gjort imot Skrivare, som sjøl va no Upphavsmann te haile Rørunn.
For de va ain Graabain te Skrivar i allo, se’a dai; difyr vart han ve Skamme aa Ska’in sjøl. Um Morgonen ette raiste han som Turu slaikt aa kom her alder mair. Ingin syrgde han helde, trur den, som har skrivi upp denne Sogne, som e Sanning i allo. Fabror hass’ va Augevitne te haile Upplaupe aa va kanskje litevætta me attve.
Presten i Hemsedal. I Hemsedal va de kome ain ny Prest, som alle myki gjedne vilde faa hoyre, aa dai sette te aat Kyrkjunn, alle som kunna, te aa ly’e paa, baade korlais han predikte aa koss han søng fyr Altare. Dai totte han va staut te aa svalle gildt aa godt ette Skriftenn, me’a han la’e ut Vangilju, aa de tok te aa hegle or Augo hjaa nokon kor taa Aalmuga, aa helst va no de me Kvendfolko, taa di dai era no ’ki so lengi ette, fyrr dai vatshegle. Detta va, me’a Presten sto paa Predikstole, men som han kom aat Altare aa tok te aa syngje fyri di, daa tok ai gamal Kjering te flipegraate, so de va raint gjølele. Detta syntest no nokon kor va underle, at ho gret so no aa inki noko, me’a han sto paa Predikstole, aa Presten syntest likeso. Han gikk difyr te henne ette Messa aa spurde, kvifyr ho gret so, daa han song fyri Altare aa inki hellest. „Aa jau,“ sa’e ho, „du kan væl tenkje de, e hadde berre ai ainaste Gjait, som e aatte, aa den toko Skrubbadn ain Dagen, aa daa han Far tok te aa ljø’e se fyri Altare, daa va de no i gudende Verdenn, som e hadde hoyrt Gjaite mi remja; derme va de no inki undrast ette, Um e kløkk atte no,“ sa’e ho, aa klappa Presten nepaa Øksle si.
Bispemessa paa Nes. Ai Gong fyr lang Ti se’a va Bispen paa Nes fyr aa sjaa ette hjaa Preste, koss alt va gjort aa fyrista’e, aa daa helt han me di sama Messe i Kyrkjunn. Ai gamal Kjering va daa ve Kyrkja aa vilde høyre ette, koss Bispen tala aat Aalmuga. Ho totte, at han predikte myki godt, men Syngingi hass syntest ho so ovgodt um, daa han søng so høgt, at hø høyrde han over haile Aalmugin. Ho gikk difyre te Bispe ette Messa va ute, daa han va komen or Kyrkjunn aa ut paa Kyrkjegarden, aa sa’e de ve han: „Du va gjølele gild te aa tala aat uss idag, totte e, aa de va væl, men te aa syngje va du daa raint Ovkar. Me kunne no vel alder faa de te Klukkar, vait e?“ Bispen snudde se so snøgt ifraa henne, aa vart rau i Andlete sino, men han gat inki noko ve ho.
Bukken i Nes Kyrkjunn. De hadde vore Messe ain Sunndag i Nes Kyrkjunn, aa Klukkaren hadde vore haime att hjaa se sjøl ait noko Bil, daa alt va taagjort i Kyrkjunn. Daa de vart myrkt, kom han i Sinne te vilja gaa te Preste aa svalle ve han um noko. No høvde de so, at han gikk fram um Kyrkja, aa daa fekk han, høyre slik ain Ovstuk inni Kyrkjunn me Trokking aa Tramping aa Skrik aa Svaal, so de va ljøtt te hoyre. Han tok daa te nøggje, aa svinta se de likast han va Menne te fyr aa naa aat Prestgarde aa faa svalle ve Presten, um de han hadde hoyrt daa han før fram me Kyrkja. Presten vart daa paahuga ette aa royne kaa de va, som bala i Kyrkjunn daa um Kvelden. Han aa Klukkaren toko daa me se Ljøs aa Lykt, aa smurde te aat Kyrkjunn. Daa dai naadde dit, hoyrde dai sama Læte, som Klukkaren fyrr hadde sagt te Preste. Dai toko no te bevre aa skjølve baa’e tvaa, aa Presten sa’e te Klukkare at han skulde læse upp Kyrkja, aa dette maatte han vaage se te, endaa han va lite huga. Som dai komo inn i Kyrkja, føngo dai sjaa ain ovstor Gjaitebukk me ait Ragg so langt, at de laag i Gaaru ette honø, aa som sto paa Altare, aa helt slik Rem aa Læte, at dai vorto endaa ræddare en fyrr, taa di dai mainte no, at ain Dævel synte se i ait slikt Liknils fyr dai. Men fyr no aa aathuga de bere, um de va solaise, sa’e Presten te Klukkare, at dai vilde endefeta detta, aa so hækte dai se framette Golve so stilt aa eva se paa, um dai skulde vaage se framaat Altarskørenn ell inki. Aa som dai daa voro komen so nær aat Altare som mogele, hoppa Bukken ne taa di aa kom imot desse Karo, aa rais so upp paa Bakføtadn aa sette Framføtadn ne paa Altarsgrindadn. Der sto han aa spronte paa dai, so de tindra or Augo hass. Aa no sto’o desse Karadn alle tryaa aa voro forskræmd aa forgrunig paa korare. Men teslutte sa’e Presten te Klukkare, at han skulde ta Ljøse ut or Lyktenn aa halde de burtaat dessa Bukkeliknilse, aa solaise faa aathuga, um dette va no Bukk, som dai totte, ell de va ain Dævel, som viste se solaise. Klukkaren gjorde som de va sagt hono, han staig fram aa rak Ljøse te aat Nøse paa Bukki; men me di sama sette Bukken te aa skyrpte kvast uti Nøse, aa bles derme ut Ljøse. No skvette Klukkaren se illhervele snøgt attende aa kom baint paa Presten, han rai derme vi’open aat Golve, aa Klukkaren baint nepaa han atte, aa Bukken te Laups paa Sønghushurde, som hadde vore gloymd aa inki attaatleten, aa ut igjøno ain Grøtt paa desse aa so ut paa Kyrkjegarden me Skyrping aat Læte.
Som daa alt dette va oversta’e, aa dai Karadn hadde faatt kome se att lite ette desse Gryski, tok Presten te aa aatvara Klukkare um, at dai alder maatte ande te nokon, koss de hadde gingi dai, for daa vørte de berre Moroe imyljo Aalmuga taa di. Men nokon Stund derette va Klukkaren i att Gjestebo aa’vart kan hende lite drukkin, aa daa kom han te aa sleppe dette or se.
|
Denne teksten er offentlig eiendom fordi forfatteren døde for over 70 år siden. |
- ↑ Eit Skarv, Flt. Skorv, tyder, Svadberg, Berrfjell. Skrivemaaten „Hallingskarven,“ som dei hava funnet paa, er difyre urett; det skal vera „Hallingskarvet.“
- ↑ Gamalnorsk, Jørund. Ein vilde sjaa Namnet oftare, naar det inki vardt fordanskat til „Jørgen“ i Skrift. Inki betre gjeng det med Sigmund (Semmund), som dei gjera til Simon.